KEKREMSİ…

Çok şeyin var.

Tadın yok.

Eski bir filmi izlerken.

Çayını yudumlamaktan.

O eski hazzı alamıyorsun….

Çocukken.

Loş ışıklı evlerde.

Büyüklerinin yaptığı.

Sımsıcak gece sohbetlerini…

Bulamıyorsun.

Dahası...

O kaymaklı tatlı…

Artık sadece…

Yedikten sonraki…

Pişmanlık haline geldi.

Zaten.

Asıl aradığın…

Çoktan gömdüğün.

Çocukluğun...

Hayatının katili olan…

Telefonunsa.

Hep elinde…

Her şeye. 

Herkese…

Anında ulaştığını sanıyor.

Acele etmeyi de 

Pek seviyorsun…

Selektör yapmaya.

Korna çalmaya.

Daha evin garajında başlıyor.

Asansöre zorla girmeye…

İnsanların üzerine yürümeye.

Kendinde hak görüyorsun…

Uzun uzun düşünmeye.

Katlanamıyorsun.

Eskisi gibi çift göz değil…

Yayla gibi geniş evlerde.

Keyif arıyor.

Bulamıyorsun...

Kitap okumayı zaten bıraktın…

Artık...

Dizileri bile sardırıyor.

İstemediğin sahneleri.

İzlemeden çöpe atıyorsun!

Buna karşılık.

Keyfin eksik…

Çocukluğundan getirebildiğin.

Sadece….

Keçiboynuzunun tadı…

Hayatın.

Artık kekremsi…