Farkında mısın?
Acayip bir yerdeyiz…
Nezaket, saygı gibi şeyler.
Marjinalize oluyor…
Sokaklar leş gibi…
Otobüs duraklarının camlarını kırıyor.
Sağa sola sakız yapıştırıyor.
Onları temizleyene sadizm uyguluyoruz…
Yanlış yapan uyarılmıyor.
Herkes gölgesinden korkuyor…
Soğuk bir evde.
Kendi köşemize çekilip.
Yün bir battaniyeye sarılmış gibiyiz…
Kafamızı ve mabadımızı koruyup.
Kendi sıcağımızla idare ediyoruz…
Bencilliğin ileri aşamasına.
Neme lazımcılığa.
Toplumca sürükleniyoruz.
Rafine bir hayattan.
Ve çevreden bahsedenler ne kadar da arttı!
Sanırsın ki.
Hepsi kraliyet ailesinden…
Gettosu olan.
Bir tilki gibi…
Yuvasına çekilip.
Olabildiğince çevresini daraltıyor…
Kimse kimseyi çekmek istemiyor…
Çalışmadan yaşama tutkusu.
Kanser gibi sardı etrafı…
Emekli olma sevdası…
Otuzlu yaşlara indi!
En küçük insani temaslardan.
Kaçınmaksa.
Salgın hale geliyor….
Selam vermek bile…
Taviz gibi görülüyor.
Asansörlerde.
Birbirlerini görünce
Karşılıklı sırtını dönenler.
Başkası binmesin diye…
Hemen kapıyı kapatanlar.
Ne kadar da arttı…
Yine de…
Güzel ve hoşgörülü.
Saygılı ve güler yüzlü insanların.
Soyu tükenmedi!
Sadece.
Garipseniyorlar.
“Kötü ama sahici” olmak…
Yapmacık olarak gördükleri.
“İyi niyetli”ye.
Tercih bile ediliyor…
Sahi.
Bu yol nereye çıkıyor?
Bilen var mı?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder