Gökyüzü konuşur…
Her zaman duymazsın…
Sonbaharda.
Güneşli ve sıcaksa…
Korkarım...
Babamı kaybettiğimiz günkü gibi…
Çaresiz...
———
Aşırı sıcak.
Bulutsuz bir yaz günü ise…
Tenha kahveleri getirir zihnime.
Hep tozlu masalarını…
Bahar günü…
Kapkara bir havaysa.…
Küçüklüğümü.
Annemin elimi tuttuğu.
Komşu gezmelerine götürdüğü.
Kaygısız günleri…
Bulutsuz ve sıcak.
Bir yaz akşamıysa.
Yıldızları izlerken…
“Mavi Ay” dizisinin.
Jenerik müziğini duyar gibi…
İlk gençliğinin.
Hiç bitmeyeceğini sandığın.
O renkli günlerini…
———
Eylül’deki serin Ankara havası.
Sabun gibi kayıp giden.
Yaz günlerini.
Hiç bir zaman hakkını veremediğin.
Veremeyeceğin.
Harika bir mevsimin bitişinin.
Pişmanlığını...
Açılmakta olan okulların.
O hiç sevmediğim.
Soğuk mimarili…
Aşırı disiplinli binalarını…
Hüznü getirir…
———
Karlı bir tatil gününde.
Kapkara bir havada…
Taneler.
Gözüne gözüne gelir gibi.
Sonu gelmeyecekmiş gibi.
Hızlanıyorsa...
Yeni pişmiş poğaça kokusunu…
Ailenin bir arada olduğu.
Eksiksiz...
Sıcacık günleri fısıldar sana…
———
Gökyüzünün dili…
Karla birleşince…
Ona söyleteceklerinin.
Sınırı yoktur…
Ortalık bembeyaz.
Hava apaydınlıksa…
Uçsuz bucaksız bir ufuk.
Gözleri daldırıp.
Boşluğa gönderiyorsa…
Aklıma…
Adını unuttuğum.
Bir İzlanda filmi gelir…
Müziksiz.
Renksiz.
Kokusuz.
Duygusuz.
Umutsuz...
Günlerce.
Kendini evine hapsetmiş…
Boyunu geçmiş kardan.
Kapısını dahi açamayan…
Yaşlı.
Herkesten bıkmış adamın.
Sıradışı hikayesi…
Ufka boş boş bakarak.
Doldurulmaya…
Bitirilmeye çalışılan.
Anlamsız bir hayatı…
——
Deniz kıyısında.
Hava kasvetliyse.
Gözünü kısmadan
Ufka dalabilmişsen.
Fonda da.
Sertap Erener’in…
“Yolun başında” şarkısı.
Seni sonsuzluğa emanet ediyorsa.
Son hızla koşsan da.
Asla yakalayamayacağın.
O ufuk çizgisini.
Gitmiş ve.
Asla gelmeyecek zamanı…
Yjtirilmiş güzel insanları.
Anıları.
Pişmanlıkları fısıldar…
Aslında…
Gökyüzü konuşur…
İş ki.
Onu duyabilesin…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder