Çocukluğumuz.
Bizim kara kutumuz.
Yerli yersiz sıkıntılar.
Kafamızdaki derin kodlar…
Çocukluğumuzdaki endişelerden.
Mutsuzluklardan ibaret…
Mesela…
Ben Pazar gecelerini sevmem.
Çocukluğumun tatil dönüşlerini anımsatır.
Nasıl geçtiğini bilmediğin hafta sonunu.
Bitiremediğin ev ödevini.
Okulun yanıp kül olması için ettiğim duaları.
Pazartesi sabah karanlığında kalkıp.
Önlük giyip.
Buz gibi havada donmayı.
Okuldaki Pazartesi seramonisini.
Sonu gelmeyen matematik dersini.
Kısacası.
Ömrün boyunca maruz kalabileceğin.
Başkasının planlarıyla.
İstemediğin bir rutini…
Hayal kırıklığını…
——
Günlerin kodu vardır zihnimde.
Salı günleri o haftaya alışmayı.
Çarşamba kanıksamayı.
Perşembe küçük umutları.
Cuma sevinci ve neşeyi.
Cuma geceleri de…
Uçsuz bucaksız görünen.
Sapsarı başakların bittiği.
Üstünde güneşin kaydığı.
İçini ısıtan hafta sonunu…
İstediğin zaman yattığın.
Yataktan istediğin saatte kalktığın Cumartesi’yi…
Arkadaş denizi olan sokakları…
Hafta sonu gezmelerini.
Ve.
Cumartesi akşamlarına özel.
Büyüklerin izlerken.
Senin kenardan köşeden baktığın.
50’li yıllardan.
Siyah beyaz Amerikan filmini.
Loş sarı ışıkta geç saatlerde yatağa girmeyi.
Radyoda dinlenen.
“Cumartesi gecesi” isimli programa
Kulak kabartmayı…
—
Pazar günleri.
Dünyanın en güzel kahvaltısıdır…
Bugün aramızda olan olmayan.
Herkes…
O masada.
Hep o kahvaltıdadır.
Kimsenin acele etmediği.
Ettirmediği…
Sohbetli…
Sıcacık...
Öğleden sonra radyoda maç.
Meraklanırsın.
Baban gibi.
Saatler geçtikçe.
Büyüklerinin sevecenliği.
Yerini çatık kaşlara bırakır.
Yapılmamış ödev.
Yönetilmemiş bir krizdir…
Israrla kaçtığın banyo.
Kesmediğin tırnakların.
Okulun temizlik kolunun.
Pazartesi kontrolü…
Artık her şey aleyhinedir…
Televizyon izlesen bile.
Başına kakılır…
İznin yokken tatil yapmak gibidir…
Bir de üstüne.
Takımın yenilmişse…
Zaten babanın morali bozuktur.
Gecen daha da kararır.
Omzun düşer…
Bugün bile düşünürüm.
Bu kodları kim koymuş zihnimize?
Pazar gecesiz.
Pazartesi olmayan bir hayat…
Çok mu bize?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder